Belle bezet

I love occupy! In een wereldstad naar keuze demonstreren tegen onrecht naar keuze. Mooi dat wij ook deze trend, net als het kapitalisme zelf, klakkeloos uit de VS overnemen. Bekt toch lekkerder dan die indignados blijkbaar.

De occupy-beweging biedt ongekende mogelijkheden om jarenlange frustraties op ludieke wijze te uiten. Hoewel ik wat bezetting betreft doorgaans niet verder kom dan de laatste stoel op een druk terras of het toilet, kom ik als dame op stand qualitate qua uiteraard graag ín opstand. Mijn salon-socialistische vingers jeukten. Maar waarom mij beperken tot de graaicultuur en hebzucht van inhalige bankiers, om maar eens wat pleonasmes op elkaar te stapelen, als er zoveel andere schimmige fenomenen zijn die schreeuwen om een pittige protestmars? Oorlog, honger, milieuvervuiling, mensen- en dierenrechtenschendingen: allemaal zó 2010. Nee, een goede occupier is origineel en zoekt een niche-misstand.  En die zijn er ten overvloede. Waarom is bijvoorbeeld nooit een stille tocht gehouden tegen de stoplichten in Utrecht, die langer op rood staan dan waar ook ter wereld? Of tomaten gegooid richting skinny jeans (die niemand staan en toch maar niet uit de mode raken), renault scenics (die altijd worden bestuurd door de belabberdste chauffeurs), mensen die op structurele basis termen als ‘we gaan het meemaken’ en/of  ‘pak ‘m beet’ bezigen of de nieuwe interface van facebook? Ik zeg occupy!

Opgetogen en opgetuigd met tent en trommels en gehuld in een alternatief protestpakje spoedde ik mij vorig weekend dan ook naar het beursplein in Amsterdam voor een potje ouderwets anarchistisch rotzooi trappen. Hier stuitte ik echter onmiddellijk op een enorme twitterwall met behulp waarvan de avond tevoren geheel democratisch een BezettingsVereningingsBestuur (BVB), was gekozen onder roulerend voorzitterschap. De BVB bestuurde de activiteiten-, facilitaire, financieel toezicht- en natuurlijk de PR- commissie. Voor mij was er gelukkig nog een plekje vrij in het Café Latté Comité. Het werd een gezellige dag. Vol passie vergaderden we uren over onze marketingstrategie, want de concurrentie met de rivaliserende cappucino-capo’s en verse-munttheemutsen was niet mis. 

De rest van de week heb ik mij, moegestreden, beperkt tot bezetting van mijn eigen achtertuin: Occupy Zuylen. Hier geen mobiele toiletten, gratis thermisch ondergoed, of warme biologische chocolademelk met sojaslagroom, maar wel alle ruimte voor mijn verbeten strijd tegen dat grote vergeten onrecht: de mysterieuze verdwijning van de ene helft van mijn sokkenparen in de wasmachine. De media-aandacht valt nog wat tegen.