Landgenoten,

Het gaat best prima met Nederland, enkele al lang opgegeven desolate oorden als Rotterdam niet meegerekend. De groei daalt, het tekort stijgt, maar degenen met een baan mogen langer doorwerken en degenen zonder zinvolle dagbesteding slaan voetbalbestuurtjes in elkaar, kortom: iedereen is lekker bezig. Hoewel het balkon van mijn bescheiden jachtslot zich uitstekend leent voor allerhande creatieve scenes, laat ik het voorlezen van voorspelbare doemdenkerij graag over aan mijn collega-kasteelvrouw Beatrix. Want eigenlijk, welbeschouwd, alle gekheid op een stokje en de dingen op een rijtje, mogen wij niet klagen.
Wie wel mogen klagen, zijn Amerikanen. 49 miljoen van hen leeft onder de armoedegrens, las ik. Maar je hoort ze er niet over. Geen ziektekosten-, werkeloosheids- of arbeidsongeschiktsheidverzekering, geen huurtoeslag, stufi, PGB, AOW of CO2. Oh nee, dat dan weer wel. Maar het aanbod van de superrijken om extra belasting te betalen, wordt door diezelfde superarmen beleefd maar beslist afgeslagen. Why? Omdat je in Amerika ondanks verrotte tanden en een verkrotte woning, zonder opleiding en met overgewicht, toch zomaar op een dag miljonair zou kunnen worden. En dan wil je natuurlijk niet teveel belasting betalen. Welbegrepen eigenbelang eigenlijk. Het leven in de VS is een grote loterij waarvan 49 miljoen mensen denken hem morgen te winnen.
Ik ben al rijk. En win nooit wat. Ooit dacht ik hoge ogen te gooien door de slogan ‘Het vlees van slagerij Van Drie..’ in te koppen met ‘wie lust dat nou nie’. Ook mijn briljante ‘Rotterdam, voor als je echt nergens anders meer heen kan’, viel gek genoeg niet in de smaak bij de jongens en meisjes van de citymarketing. Sindsdien heb ik de kansspelen-business achter mij gelaten. Behalve dan de postcodeloterij. Het is niet dat ik een te klein huis heb, te weinig geld of een lelijke auto (alhoewel de meningen daarover verschillen); maar de angst dat de hele straat elkaar op een avond huilend in de armen valt omdat er een of andere kanjer op is gevallen, en dat ik daar dan beteuterd naar sta te kijken, brengt mij iedere maand weer aan het twijfelen of ik geen lot moet kopen. Ik hoef geen miljoen, maar ik gun het mijn buren kennelijk nog minder.
In de tussentijd: niet zo zeuren jongens. Behalve dan de inwoners van Rotterdam, daar moet toch wel een redelijk enorme megasuperkanjerknallerbonusprijs op terecht komen om er nog iets van te maken.